Burhan Temel Hastaneye Kaldırıldı

 

 

 

 

RESSAM Burhan Temel, 1960’larda Görele’deki olagan üstü bulusmalardan olusan, uzun soluklu bir sanat çevresinin ve o çevreye akademi derecesinde bir kimlik kazandirabilen kusagin, hayatta kalan birkaç üyesinden biridir benim için.
BURHAN Temel ve su anda Istanbul’da olup Rahatsizlik yasayan aziz dostum ressamTurgut Uzunömeroglu, o zamanlarimizin gökyüzünü hiç durmadan,sanki bir tuval gibi, renkten renge sokuyorlar ve çevrelerinde bir hayranlik çemberleri olusturuyorlardi.
HIÇBIR zaman bencillik yapip,kendi heveslerinin esiri olmadilar.Bosuna akademiden söz etmiyorum ben. Iste örnekleri: Cem Karaahmetoglu ve Aysel Ilik, baslangiçta o ekolden yetisen ikinci kusak Görele’li ressamlardir, Ayrica Senai Erenel ve Ahmet Keskin o siralar resim egitimini zaten aliyorlardi ve fakat bizim ressamlarimizla iliskiyi hep sürdürdüler.
AHMET Kaçar bu gün nasilsa,o zaman da böyleydi.Siirin Görele’deki en verimli ve essiz kalemi.Cumhuriyet döneminin en ünlü Türk müzigi bestecilerine söz yazarligi yapan bir usta.
FETHI Karamahmutoglu, Sabri Özdemir ve halkaya geç eklenen Nazmi Özdemir,Türk müziginin,ulusal düzeyde kendilerini kanitlamis degerleriydiler.
Yitip gitmesin diye, yeri gelmisken bir Fethi anisi gireyim: Istanbul Televizyonunda çalisiyordu.Görele’ye gelmis.Parkta bulustuk.Hiçbir seyde gözüm yok,sen yanimda ol yeter bestesinin, bütün güzelligi ile dillere düstügü günler. Söze hemen buradan girdim.”Bu beste yilin sarkisi yarismasini kazanacak!” Bana ,uzun uzun hem siirde,hem de bestede ilhamin nasil geldigini, hangi duygularla sarkiyi yaptigini anlatmisti. Bu son görüsmemiz oldu.
BU yazi giderek burun direklerini sizlatan bir hal almak üzere.
HANI gidenin arkasindan, “Yeri doldurulamaz!” diye bos bir laf edilir ya. Doldurmak isteyen kim? Zaten varlar! Marifet, yasatmasini bilmekte.
BEN neden Ahmet Kaçar’a ve Burhan Temel’e dört elle sariliyorum? Onlar, varliklariyla benim geride kalmis gençligimle bag olusturuyorlar ve ömrümün öbür yarisini dolduran, doyumsuz arkadaslik ve güzelliklerle dolu anilarimin sembolleridirler.
NEYSE, Burhan’a dönelim.Bizim ressam her yil baharla birlikte, göçmen kuslar misali, Kusçulu Köyündeki sirin yuvasina döner ve findik tanesi boyutundaki atölyesinde hevesle ise baslar. Findik kadar dedigime bakmayin. Oranin sicakligini ve büyüklügünü Burhan’a anlattirmak daha dogru olur.
BU yil kirk kadar resim yapmis. Geçen yil,katalog gönderme lutfunda bulunmustu,ben ona bakarak bir yazi yazdim.Bu kez yilin çalismalarini, sergilenmeden görmek istedim.Cem ve Kemal Gündüz hoca ile birlikte ziyaretine gittik.
GEÇEN yil sergiledigi resimlerle, bu çalismalari arasinda,resimden anlamayanlarin bile kolayca görebilecegi farklar olusmus.Geçen yil, sanki bir izlenimcilik (empresyonizm) dersi verir gibi, yumusak,tatli firça vuruslariyla çalismisti.Bu kez darbeler daha sert vurulmus ve genis lekeler olusturmus.
BU yilin çalismalari, deniz ve yayla temali iki zit cografi eksen üzerine kurulu gibi. Yayla peyzajlarina diyecek sözüm olamaz, oralar benim tutkum zaten, fakat Karadeniz’in gözü karaligini,yani hirçinligini tuvale yansitmasina bayildim. Bunu ancak Karadeniz hikayeleriyle büyümüs bir ressam yapabilirdi.
Izleme bittikten sonra, resminde genis boyutlu zitliklar yaratmissin,diyecek oldum; lafim yarida kaldi. “Benim hayatim zaten zitliklarla basladi ve sürdü. Anam,dört çocuktan sonra bir çocuga daha katlanamam artik,diye beni düsürmeye ugrasmis,fakat ben direnmisim…”diyerek tatli bir sohbet baslatti.
ZITLIKLAR…O kusagin alin yazisi ve bu dostlarimin sair, müzisyen, ressam, edebiyatçi olmasini saglayan itici güç mü acaba?
O alçak gönüllü, düsünceli ve kibar insan,ayrilirken bize birer tablo sahibi olma mutlulugunu yasatti.
Benim için seçtigi, izlerken çok begendigim yayla peyzaji idi.