Anılara Yolculuğa Sizde Katılın

Kendimi zaman tünelindeki yolcu gibi hissettim. 1981 yilinin eylül ayinda Usak Ticaret Lisesinden, Görele Ticaret Lisesine zorunlu tayinim yapilmisti. Baska bir deyimle sürgün edilmistim. Dünyam bir anda karardi. Kurulu düzenim ortadan kaldirilmis kilometrelerce uzak bir yere atanmistim. Esim iki küçük çocukla Usak’ta kalacak ve bir süre sonra es durumundan o da Görele’ye gelecekti.

Okulumla ilisigimi kestim ve bin kilometre uzaktaki Görele’ye dogru yola çiktim. Kafam karmakarisikti, haksizliga ugramistim ve hiç hak etmedigim halde görev yerim degistirilmisti. Otobüste uyamaya çalisiyorum. Mümkün degil, gözüm kapandigi an korkulu bir rüya ile uyaniyorum. Görele Ticaret Lisesi nasil bir okuldu? Beni neler bekliyordu? Ögretmenlikten ayrilsam iyi olur mu?,........Kendime yapilan haksizligi bir türlü içime sindiremiyordum. Ögretmenlikten ayrilmak!......... Benim hayalimdi bu meslek.... Ögretmenlikten ayrilirsam kendimi, benligimi inkar etmis olurdum. Bir baska is ile ugrasmayi düsünmek bile bana azap veriyordu.

Otobüs yolculuguma gece devam ediyordum. Ankara, Samsun, Ordu, Giresun derken yanlislik olmasin diye pür dikkat Görele tabelasini gözlemeye basladim. Sabahin erken saatlerinde Görele’ye indim. Elimin valizi ile sahil yolunu izleyerek Ticaret Lisesine ulastim. Deniz kiyisinda sirin bir ilçe.... Bir tarafta dag diger tarafta deniz , gerçekten güzelligi tartisilmaz bir Karadeniz kasabasi....... Karamsarligim yavas yavas iyimserlige dönüsmeye basladi.

Ticaret Lisesi, Görele Ortaokulunun bahçesindeki islikte egitim ögretime devam ediyordu. Okulun durumuna genel olarak baktim. Geldigim okula göre karsilastirma kabul etmeyecek kadar küçük ve bina olarak yetersizdi. Içinde bulundugum duruma iyi tarafindan baktim. Denize sifir bir okulda görev yapacaktim. Ögretmen ve idarecilerle tanistigimda içim biraz daha rahatladi. Ayni gün derse basladim ve ögrencilerle tanistim. Hele ögrencilerimin sicak bakislari ve bana karsi gösterdikleri saygi beni iyice rahatlattti. Artik görevden ayrilmayi düsünmüyordum...

Ögretmenligimin alti yilini Görele Ticaret Lisesinde geçirdim. Çok güzel günler yasadim. Esimin tayini de Görele’ye yapilinca yasamim iyice düzene girdi. Çocuklarim okula Görele’de basladilar. Görele’nin türküsü, yemegi, baligi ve dogasi ile bütünlestik. Aradan 25 yil geçmesine ragmen Görele sözcügü ailece hepimizi heyecanlandirir. Günlerimiz iyi geçiyor, dostlarimizin sayisi günden güne artiyordu. Ancak Ege Bölgesine dönmek bizim aklimizdan hiç çikmiyordu. Nihayet 1987 yilinin temmuz ayinda Görele’den ayrildik.

2003 yilinda emekli oldum ve ögretmenlik hayatimi noktaladim. Kendi halimde yasamaya devam ederken yüregimi hoplatan haber önce Zeliha Kutlu’dan, sonra da Ekrem Kefal’den geldi. “Hocam, biz mezunlar olarak ocak ayinin dokuzunda Istanbul’da toplaniyoruz, sizi de aramizda görmek istiyoruz.” Bu davet beni öyle etkilemisti ki yüregim çocuk gibi güm güm çarpmaya basladi. 25 yildir görmedigim ögrencilerimle görüsecek ve kucaklasacaktim.Her ögrencim teker teker gözümün önüne geldi. Acaba simdi nasil bir sekil almislardi?......... Onlari taniyabilecek miydim? Içim içime sigmiyor, yeni göreve basladigim günlerde oldugu gibi heyecanim günden güne artiyordu. Esimle sürekli Görele’deki günlerimizi konusuyor ve anilarimizi tazeliyorduk.

Toplanti yeri olan restorana yaklastikça heyecanim katlanarak artiyordu. Içeri girdigim an zaman sanki durdu. 27 yillik bir ayriliktan sonra ögrencilerime kavusmustum. Yanima kimin geldigini bir anda unuttum.

-Hocam hos geldiniz.........

Elini sikiyorum. Gözlerinden öpüyorum, taniyamiyorum, sekilleri degismis olgun insanlar olmuslar...... Gözlerine bakiyorum bosuna ..... Yaninda kocaman bir çocukla birlikte.

- Nasilsiniz hocam?.........-

- Kusura bakmayin taniyamadim. Adin ne?

- ...................

- Evet tanidim seni.... Kabul edersin ki aradan geçen zaman çok seyi degistirmis.

Sanki zaman durmustu. Artik 2010 da degil 1980 li yillardaydim. Kulaklarimda sadece ögrencilerimin sesleri yankilaniyordu. Ne kadar zaman geçtigini bilmiyordum. Ama ben zamanin durmasindan çok hosnuttum. Bana “Nasilsin hocam?” diyen seslerin bitmesini hiç istemiyordum. Benim küçük ögrencilerim büyümüs, is sahibi olmus, evlenmis ve çocuk sahibi olmuslardi. Sirada oturup derslerimde karsimda duran ögrenciler simdi elimi öpen olgun, anne-babalar olmuslardi........ Bu mutlulugu tanimlamak galiba çok zor.....Ögretmenlik iste böyle bir meslek. Ögrencileri insani kendi çocuklari kadar üzer ya da sevindirir. Bu yüzden biz ögretmenler bir yönümüzle ölünceye kadar çocuk kaliriz. Bulusma gecesi tüm ömrümün en mutla ani olarak ruhumun derinliklerinde yer etti. O yogun duygulari yasadigim sürece hiç ama hiç unutmayacagim.

Bu güzel bulusma gecesinin baska bir boyutu daha var. Ögretmenlik hayatimda çok okulda çalistim. Mevcudu 300, 500,1000 ve 2000 olan okullar. Bunlarin içinde en küçük olani Görele Ticaret Lisesi........ Çalistigim sekiz ticaret lisesi içinde sadece Görele Ticaret Lisesi böyle bir organizasyon yapabildi. Sizlerin birlik anlayisina, örgütlenme gücüne, insanlik ve arkadaslik sevginize hayranim. Bu konuda ne kadar övünseniz azdir. Bunlari yazarken bile bulusma gecesindeki heyecani yeniden yasiyorum. Hepiniz gözümün önünden teker teker geçiyor. Sizleri simdiden özledim.

KÜÇÜK OKULUN DEV MEZUNLARI SIZLER MUHTESEM INSANLARSINIZ. SIZLERLE NE KADAR ÖVÜNSEM AZDIR. IYI KI GÖRELE’YE GELIP SIZLERE ÖGRETMENLIK YAPMISIM. YOKSA BU GÜZEL DUYGULARI HAYATIM BOYUNCA HIÇ YASAMAYACAKTIM. BU RUH SIZLERDE OLDUGU SÜRECE DAHA BÜYÜK ORGANIZASYONLAR YAPACAKSINIZ. TÜM KALBIMLE INANIYORUM KI YASAMINIZDA DAHA DA BASARILI OLACAKSINIZ.

YENIDEN BIRLIKTE OLUNCAYA KADAR MUTLU OLUN.

KÜÇÜK OKULUN DEV MEZUNLARI HEPINIZIN GÖZLERINDEN ÖPÜYORUM...........HOSÇA KALIN                                                                               

KEMAL ÖZAL

EMEKLI MESLEK DERSLERI ÖGRETMENI