Elif'le ayni yas dönemlerde olmamiz elbette onun yasadiklarini bilmem ve de hissetmem açisindan onu yazabilmemde bana bir avans bilgi gibi olacaktir..Ancak Elif'i tanima istegim.. Avni Bektas abiyle olan sohbetlerimizde Elif'in Avni abiye sordugu ve benimde hayli duygulanmama yol açan bir cümleden sonra olmustur..
Avni Bektas abim.. Yilmaz Güney'le bir yila yakin Ulucanlarda birlikte kalmislar.. ve hatta Avni abide Yilmaz Güneyle olan anilarini kitap haline getirerek yayimlamistir..
Kitap çiktiginda ilk gönderdiklerinden biri de bendim.. Bir solukta okudum. yer, yer hüzünlendim, duygulandim, üzüldüm.. öfkelendim ve de güldüm..
Iste sohbetlerimizin birinde Elif ,Avni Abiye; Avni amca babam size beni sevdigini söylüyor muydu? çok mu söylüyordu.. sever miymis? ''demesi üzerine ve Avni abinin de bana bunu anlatmasi üzerine.. inanin çok duygulandim..
Yakin arkadaslarim bilirler. takip edenler..benim babamda çok hastalanmisti hatta ölümlerden döndü ve ben o gecelerde hep babama siirler yazardim.. yüce rabbimme yalvarirdim ve derdim ki; ''Allahimm.. bu seferde bahset bana.. ne olur kurtulsun..!çünkü ben çok yalnizim, bunu kaldiramam, atlatamam..sanirim.. ''diye
Birden babama yazdiklarim aklima geldi..
Sonra da Elifin babasinin ölüm yil dönümünde ona yazdigi siirden çok etkilendim..
''30 yil olmus...
Olmus, ama geçmemis sanki...
Her sey dûn gibi net, berrak...
Gözlerinin piriltisi,
elinin elimde ki sicakligi
inci gülûsûn aydinligi...
Olmus, olmus ama geçmemis...
10.950 gün...
Birgûn de en az seni bir kere düsünsem
10.950 an...
Kâh hüzünlû, kâh mutluluk dolu...
Ha hüzûn, ha mutluluk,
Seninle dolu dolu
Kabuklu yaram sizlarken...
Baba, Babam, Benim babam...
Nur içinde yat...
ELIF GÜNEY PÜTÜN ''
Ve baktim ki ortak bir yönümüz var ikimizde babamizi çok seviyoruz.. ayrilani ise.. benim babam hayatta ama ben uzaktayim.. Digeri ise ben Elif'in babasini da taniyor ve onu seviyorum.. Hepimizin tanidigi ve ortak kanida birlestigi gibi ;Bu dünyaya bir daha zor gelecek, ender insanlardan biri.. ilkeli, onurlu, devrimci ve büyük sanatçi ve baba YILMAZ GÜNEY..
Bu yaziyi olusturmak istedigimde asla insanlarin özellerine çok fazla girmeyi düsünmedim hatta hiç.. Bu konuda Elif esneklik gösterse de ben ragbet etmicemm saygi duyuyorum.. benim yazmak istedigim tamamiyla duygusal boyut.
Elif'i yine de sevenlere ve merak edenlere kisaca bir biyografisini yazacam ama asla fazla degil.!
Elif Güney Pütün;
Agustos 1966’da Istanbul'da dogdu. 15 yasina kadar Türkiye’de yasadi, 1981 yilinda ailesiyle birlikte Fransa’ya yerlesti. Liseden sonra Psyco-Pédagogie yüksek okulunu bitirdi. Egitiminin ikinci yilinda yaptigi bir staj sirasinda otistik çocuklarla tanisti ve tüm is hayatini onlara adadi. Psikanalitik formasyonunun yani sira aile terapisti formasyonu da is hayatini ve kisisel hayatini zenginlestirmeye devam etti. Esi ve iki çocuguylaParis/ Fransa’da yasamaktadir..
Elif yazdigim üzre o da babasi gibi duyarli , onurlu ve ilkeli ve egitimli.. Çoklukla sayfasinda bizlerin paylastigi ve duyarli oldugu ,yakindigi ,konulari paylasip, olaylara dikkat çekmek ve verdigi önemi göstermek istemektedir....Yurt disinda yasiyor ama bizden uzak degil.., içimizde .. bizden biri..Gördügüm ve dikkat çekmek istedigi paylasimlari ve önemsedigi konulari alkisliyorum..
Bakildiginda onun resimleri arasinda Iskenceyle katledilen Metin Göktepenin annesi Fadime anayi..
Birde son zamanlarda benim yazdigim kisa bir siiri görebilirsiniz..
Mütevazi davranmicam öle olsa da bile kesin Elif begendigi için paylasmistir, bana destek olmak için degil..
Elifcigim seni seviyorumm..Paris'e geldigimde kesin seni bulurum.. Ama sen de buraya geldiginde kesin beni bul.. Avni abi'nin yanina gideriz birlikte..
Ayla