Sayfayı Yazdır | Pencereyi Kapat | Resimleri Göster
Açıklama: Saygı ile anıyor,Allahtan rahmet diliyoruz
Kategori: Görele
Eklenme Tarihi: 28 ?ubat 2013
Geçerli Tarih: 22 Kasym 2024, 05:01
Site: Görele Sol Platformu
URL: https://www.gorelesol.com/haber_detay.asp?haberID=13496
Ve kaybedilen babanin ardindan özlem baslar… Aslinda babalar yasarken de özlenir; çünkü genelde hep mesguldürler, yapmalari gereken bir isleri vardir. Bu duruma çocuklar da alisir ve o islerin ne oldugu sorgulanmaz bir hal alir. Çocuklar babalarinin kokusunu özleyerek büyür. Çocuk bu durur mu? Sürekli hareket eder, sürekli düsünür babasinin ilgisini çekmenin yollarini. Bu durumu Can Yücel dizelerinde ne kadar güzel yansitmistir:
“Hayatta ben en çok babami sevdim.
Karaçalilar gibi yerden bitme bir çocuk
Çarpik bacaklariyla -ha düstü, ha düsecek-
Nasil kosarsa ardindan bir devin,
O çapkin babami ben öyle sevdim.
Bilmezdi ki oturdugumuz semti,
Geldi mi de gidici -hep, hepp acele isi!-
Çagin en güzel gözlü maarif müfettisi.
Atlastan bakardim nereye gitti,
Öyle öyle ezber ettim gurbeti.
Sevinçten uçardim hasta oldum mu,
40'i geçerse ates, çagirirlar Istanbul'a,
Bi helallesmek ister elbet, dig'mi ogluyla!
Tifoyken basardim bu ask oy'nunu,
Ohh dedim, gögsüne gömdüm burnumu.
En son teftisine çikana degin
Kostururken ardindan o uçmaktaki devin,
Daha baska tür asklar, genis sevdalar için
Açildi nefesim, fikrim, canevim.
Hayatta ben en çok babami sevdim.”